Yıllardan bir gün daha ben 18 yaşındayken başıma gelen komik ama bir okadarda talihsiz bir olayı anlatmak istiyorum.Yine iş temposunun yoğun olduğu bir gündü.Ben harıl harıl çalışıyor ve yemek saatinin hızla gelmesini bekliyordum.Konuşmak yasak olduğu için gizli gizli konuşurduk arkadaşlarla.Tabi o zamanlar çalıştığım yer bir fabrika.Usta geldiği zaman başımızı eğerdik anlamasın diye.Konuştuğumuzu gördüğü zaman ise kıyamet kopardı.Kendisi romanyalı olduğu için bize romence (sizi gidi kurvolar) derdi.Tabi nerden bilebilirdikki kurvonun kötü bir kelime olduğunu.Neyse yine öyle sakin , sessiz ve yoğun geçmişti.Yemek saatide yavaş yavaş nihayet gelmişti.Yemek sırasına girdik yemeklerimizi aldık.Patronlar yemeklerini bizden önce almış ve kurulmuşlar.Elimde yemeğim oturmak için bir yer arıyorum ve gözüme kestirdiğim bir yere oturuyorum.Biraz sonra keşke oturmasaydın diyeceksiniz.Yemeği masaya koydum sandalyeyide yokladıktan sonra oturacaktım ki kendimi yerde buldum hemde patronların ve okadar insanın gözünün önünde.Arkadaşın biri bana şaka yapmak istemiş ama ne şaka resmen eşşek şakası yani.Ayaklarım havada kıç üstü yere çakıldım herkes gülmemek için kendini zor tuttu.Bense kalkar kalkmaz direk lavaboya attım kendimi.Ama o günü hiç unutamıyorum çünki çok ama çok ağlamıştım.Gururum kırılmıştı.1hafta boyunca utancımdan yemekhaneye girememiştim.Çok talihsiz bir olaydırki ogün şaka yapan çocuk işten çıkmak istemişti beni öyle ağlarken görünce ama oda böyle olsun istememiştir bence ama oldu işte......
Birden aklıma bizim memeleketteki yaşlı nenelerim geldi.Karsın havası soğuk olduğu için nenelerimiz kat kat giyinirler.Hep merak ederdim neden böyle katkat giğinirler diye.meğer bu yüzdenmiş.Anaannem de böyle giyinirdi.Kafasını bir güzel eşarpla sarar sonra üstüne bir başka eşarp daha.Sırtınada bu gördüğünüz şallardan atardı.Karsta kadınların hemen hemen hepsi aynı şalı takar.Hepsinin ayazdan yüzleri kırış kırış olmuştur.Tarlada ahırda soğuk ayaz demeden çalışmışlardır.Doğu kadını hiç boş durmaz sürekli bir işle uğraşır.Tezek yapar hayvanlara bakar süt sağar yağ peynir yapar vs.Çalışır çabalar ve sonrada beli bükülür.Yaşlanır.Ama çok uzun yaşarlar.Oranın havasından herhalde bilemem ama oradan istanbula gelen yaşlılar çok ama çok uzun seneler yaşarlar.Şimdi orda olmak vardı.Havası suyu bambaşkadır oraların.Asıl bence oranın taşı toprağı altın.
Bu sabah ünlü şair yusuf hayaloğlunu kaybettik.Hepimizin başı sağolsun.ALLAH rahmet eylesin.Nur içinde yatsın.
Çocukken oyun nedir bilmezdik.Hep ahırda anneme yardım ederdim.Daha sonra inekleri alıp otlatmaya götürürdük ben ve arkadaşım iskelet.Artık okadar bıkmıştım ki onları çayırda bırakır kendim arkadaşımla sek sek oyununa dalardık.Hiç umursamazdık.Yine böyle sek sek oyunu oynarken inekler köpeklere yem oldu.Ogünü hiç unutamıyorum çünkü annemden çok dayak yemiştim.Okuldan geldikten sonra bile ders çalışamaz hep inek otlatırdım taki akşam olana kadar.Akşamda ders çalışacak keyfim kalmazdı.Bir gün babam artık bu işle uğraşmak istemiyorum dedi ve evimizi ve hayvanlarımızı sattı.Büyük şehir istanbula geldik.Geldik ama yeni arkadaşlar edinmek okadar kolay olmadı.Ben hala arkadaşım iskeleti özlüyorum.Köyümü, ineklerimi ve inanırmısınız onları otlatmayı ,sek sek oynamayı çok ama çok özledim.Biliyorum artık büyüdük herşey istediğimiz gibi olamaz.Belkide artık sek sek oynayamam ama geç olmadan tekrar gidip görmek isterdim memleketimi.Ve çocukluk arkadaşlarımı tabi evlenmedilerse.Ama şunu anladım insanın çocukluk arkadaşları bir başka oluyormuş.Bu şehirdeki insanlar onlar gibi temiz vede saf değil.Hepsi çok kurnaz.Ya ben yine köyde yaşamak isterdim .İneklerimi alıp dağa çayıra götürmek isterdim.Ama imkansız çok büyüdük be.Keşke çocuk kalsaydım hiç büyümeseydim keşke!....
Bir güz mevsimiydi seninle tanışmamız, bir çocuk aşkı bir sevda maslıydı tenhalar da buluşmalarımız. Elele koşuşmalar apayrı bir heyecandı. Bazen kırlarda çiçek gibi açılır, arılar misali her güle konardık. Cennetin çocukları kadar şendik her saniyenin kıymetini hiçbir şeyle ölçülmezdi... Gel sana cenneti vaat etsem Yardan vazgeçer misin? Altın tasta su versem Alıp onsuz içer misin? Günlerden bir gün bir karların içine yuvarlamıştık ve kartopuyla düşlerimizi serdik bembeyaz yeryüzün tuvaline. Tane tane yağan karlardan emdik, bulut çeşmesinden derdik. Bir kardan gelin yapmaya karar verdik ve çok gülmüştün neden herkes “kardan adam yapar” diye. Kardan gelin yaptım Kardan adam yerine Oysa Ben yağmurdan adam Yapmayı düşünüyordum Lakin sevinç gözyaşlarım yerine! Sen yağmur damlas,ı Durmaz ki vurunca yüzümüze Bir de Düşünce yerlere akar bereket Olur yeryüzüne… Gözleri için sen kömür ben de bir süpürge aldım bir de yanımımızda kardelen çiçekleri almıştık, kısa bir süre sonra kardan gelin yapmayı bitirdik ve samimi bir gülüşle başarımızı kutladık, sen hep gülüyordun bense gülüşlerinden gül toplama telaşındaydım sen bir ara “kardan gelin üşümez mi?” dedin.Ben: “Biz sevgimizle ısıttık ve bizimle olmaktan çok mutlu olmalı” derken ellerimden sımsıkı tutun gözlerimin içine baka, baka “ öyleyse beni de ısıt” dedin. Sımsıkı sarıldım göğsümde sen Dünyamı kucaklamıştım Nefesinin harmanladığı tenimle Saniyelerin bu denli kıymetli Olduğunu önceden bilmeden… Ve bir günün tatlı yorgunluğundan düş görmüşçesine irkildik zamanın geçtiğini anlamadan vakittin epey geç olduğunu gördük, sokak lambaları yanmış ve yeryüzüne dökülmüş karların ışıltıları inci gibi parlatıyordu. Velhasıl çok mutluyduk çocuklar gibi yanaklarımız al, al olmuş ve uzaklardan sinsice bir fırtına uğultusunu duyar gibi olduk, ikimiz de çok şaşırmıştık zamanın bu kadar çabuk geçtiğini… ve birbirimize sokularak, tek bedenen birbirimize yaslanarak evlerimizin yollarına koyulduk…
Tüyden hafif olurum böyle sabahlar 
Gün doğmadan, deniz daha bem beyazken çıkacaksın yola. Kürekleri tutmanın şehveti avuçlarında,içinde bir iş görmenin saadeti,gideceksin;gideceksin ırıpların çalkantısında.Balıklar çıkacak yoluna,karşıcı;sevineceksin.Ağları silkeledikçe deniz gelecek eline pul pul;ruhları sustuğu vakit martıların,kayalıklardaki mezarlıklarda,birden,bir kıyamettir kopacak ufuklarda.Deniz kızlarımı dersin, kuşlarmı dersin,bayramlar seyranlarmı dersin,şenlikler cümbüşlermi?Gelin alayları,teller,duvaklar,donanmalar mı?Heeeey! Ne duruyorsun be,at kendini denize;geride bekleyenin varmış aldırma;görmüyormusun her yanda hürriyet;yelken ol,kürek ol,dümen ol,balık ol,su ol,git gidebildiğin yere. Orhan Veli Kanık
Beni bu güzel havalar mahvetti.Böyle havada istifa ettim evkaftaki memuriyetimden.Tütüne böyle havada alıştım,böyle havada aşık oldum;eve ekmekle tuz götürmeyi böyle havalarda unuttum;şiir yazma hastalığım hep böyle havalarda nüksetti;beni bu güzel havalar mahvetti. Orhan veli kanık.
Köyümüzün en yaşlı ve ürkek adamı geldi aklıma.Öyle zayıf ,öylebitkin hali vardıki hiç aklımdan çıkmaz.Gözlerimi kapadığım an o yaşlı adam gelir aklıma.Köye çıktığı an o fesat,o kendini bilmemiş insanların alaylı dalgalarına maruz kalırdı.Acırdım,üzülürdüm onun o haline.Bazen dışarı çıktığı zaman çocukların taşlarına hedef olurdu."topal heydo,topal heydo"diye alay ederdi çocuklar.Babalarından gördükleri şeylerdi bunlar.Bazen bakkala bile gidemezdi.Bir gün çeşmeden su içmek için eğildi,tam içerken gözümüzün önünde bir tekme yediki şok oldum.Yaşlı adam olduğu gibi çeşmenin önündeki yalağa düştü.Birde marifetmiş gibi çocuklarınıda alıp yanlarına gülmeye başladılar bu kimsesiz zavallı yaşlı adama.Oysaki kimseye zararı yoktu kendi halindeydi.Islanmıştı çok ama çok üşüyordu.Elinden tuttum ve evine kadar götürdüm.Ertesi gün hiç dışarı çıkmadı.Hastalanmış,yatağa düşmüştü,git gide ağırlaşıyordu hastalığı.yaşlı bünyesi daha fazla kaldıramadı bu alaylanmayı ve hor görülmeyi.Bir sabah of bir sabah duydumki ölmüş.Çok üzüldüm ve ağladım.Kimse susturamadı beni.Cenazesine gittiğimde onunla alay eden tekmeleyen ve küçümseyen insanlar ordaydı.Bu nasıl bir dünya bu nasıl bir insanlıktırki bu insanlar böyle...Daha düne kadar alay eden onlardı.Sahipsiz kimsesiz diye tekmeleyen ve kaveden kovan yine onlardı.Ama cenazesinde en baş sırada yer almışlardı.Tanımasam vicdan azabı duyduklarını düşünücem ama...o artık yoktu ve bir daha da aramızda olamıcaktı nur içinde yat heydo dede.
Yine hiç unutamıcağım bir anı daha.Abim ve ben oyun oynamak için her zaman olduğu gibi komşumuz çıttenin evine gittik.Mahallede oynayacak başka arkadaşımız olmadığı için canımız sıkıldı ve onlara gittik.Havada biraz soğuk ve yağmurluydu.Eve girmek zorunda kaldık.Abim misketlerini aldı oynamaya başladık,fakat çıttenin evde olmadığını bilmiyorduk.O gelene kadarda haberimiz olmadı.Oynamaya devam ettik.Küçük bir evdi ve sadece oturma odasında oynayabiliyorduk.Abim misket oynamada ustadır.Nasıl ustaysa artık orasını bilemem ama bir misketi attıki zaten daha önceden kırılmış olan ve poşetle kapatılan kırığı abim o gün tam hedeften delmişti.Kızlar ve biz napıcağımızı şaşırdık.Anneme söylicek ve tartışacaklar diye abim ve ben çok korktuk.Yarım saat sonra komşumuz çıtte geldi".Napıyosunuz burda,hadi dışarı çıkın"dedi ve bizi evden kovdu.Henüz camı görmemişti,ve birden bir çığlık attı.Kızlarını cam için bir güzel dövdü.Sonrada annemin yanına geldi ve"bidaha bu çocukları bizim evde görmicem okadar"dedi ve gitti.Annem dövmemişti ama bir sürü laf yemiştikki bu daha kötüdür dayaktan.Hava biraz düzelmişti abimle artık beraber oynuyorduk.Arkadan bir bağırma duyduk.Odane,çıtte hızlı ve öfkeli adımlarla bizim eve doğru geliyor.Ben çok korkmuştum neden diye?Yaklaştı,yaklaştı ve "sizi gidi veletler birde hırsızlık ha"dedi,ardından annem çıktı "noluyor"dedi."Daha ne olsun ,benim altınları çalmışlar"dedi bağırdı çağırdı.Annem peşimize düştü o koşuyor biz kaçıyorduk.Yakalarsa haşlar ikimizde.Ama biz bişey çalmamıştık tamam abim camı kırmıştı ama o odadan başka bir yere gitmemiştikki.O günde böyle dayak yemekle geçmişti.Ertesi gün çıtte geldi altınları bulmuştu yüzü gülüyordu ama bizim içimiz kan ağlıyordu.Okadar dayak yemiştik yok yere.üstümüze iftira atmıştı ve münasebetsiz çıtte bide hiç birşey olmamış gibi kahkahasını atmaya ve bize gelip gitmeye devam etti.Yani olan bize olmuştu.
Temmuz ayıydı.BEN 6 veya 7 yaşlarındaydım.Yine çok sıcak bir gündü.Arkadaşım iskelet ve ben sabah erken kalkmış ineklerimizi otlatmaya gitmiştik.Sabah götürür öğleye doğru getirirdik.Arkadaşım iskeletin bir elinde domates bir elinde ekmek yiye yiye gelirdi yanıma"hadi evcilik oynayalım "derdi.Bense hep evcilik oynamaktan bıkmıştım.Ozamanlar kafama göre arkadaşımda yoktu bir iskelet vardı.Canım sıkıldığı için mecbur katlanıcaktım.Bende bizim ahıra girdim.Annemin hayvanları bağladığı ipi aldım."iskelet"dedim"bu gün evcilik oynamayalım,bugün salıncak yapalım"dedim.Şaşırmıştı,onun alerjisi vardı ama sallanmayıda seviyordu."Tamam "dedi.Şöyle yüksek bir ağaç bulmamız gerekiyordu.Bizim evin yukarı taraflarında yüksek büyük bir ağaç vardı ama biraz yaşlıydı.İpi ağacın yüksek dalına atmalıydım.Bir attım olmadı,iki attım olmadı,sinirlenmeye başlamıştım.İskelette ordan mal gibi bana bakıyordu.Yardım etseydi ölürdü sanki,neyse üçüncü sefer atmak için ipi salladım salladım ve en sonunda başardım.Salıncağımı bir güzel bağladım,ortasınada annemden gizli getirdiğim minderimi koydum.Ama böyle olmıyacaktı.Ben sallanırken iskelet benimi izlicekti olmazdı.Aklıma bir fikir geldi ondan birtane ip getirmesini istedim oda koşa koşa gitti ve getirdi.Onada ağacın başka bir dalında yaptım,birlikte sallanmaya başladık.Çok eğlenceliydi.Sallandıkça sallanmak istiyorduk.Ağaç yaşlı olduğu için üstünde böcekler ve tırtıllar vardı.Biz bunu farkedemedik,biz daha hızlı sallandıkça tıtıllar içimize düşüyordu.Yine anlayamadık.Sallanmaya devam ettik.Birden içimde bişeyin gezdiğini farkettim.Öyle bir kaşınıyorumki sormayın gitsin.Sonra ikelet"ayy kardelen içimde bir şey var"dedi.İkimiz birlikte içimize baktık ve birlikte bağırmaya başladık"aaaaaaa,anneeeee,babaaaaa,aaaaaa".Sesimize iskeletin babası yetişti.İkimizi bir güzel soyundurdu,saçımızı başımızı bir güzel temizledi.Ama nasıl utandım anlatamam.O bizi temizliyor bense olmayan memelerimi saklamaya çalışıyordum.Sanki varmış gibi.Şimdi bile o tırtılları düşündükçe tiksiniyorum.
Çocukluğumda yaşadığım o şirin köyü hiç unutamıyorum.O patika yollarını,ormanlarını ve inanın ağaçtan düşen yapraklarını bile özledim. Sonbaharda ormana gidip düşen yaprakların altında dururdum.Başımdan aşağıya dökerdim yaprakları.Kuşlarını,bayırlarını o bayırdan aşağıya doğru koşmayı özledim.Köyün karanlık gecelerini,ellerine elişilerini alan kadınların yol kenarlarında yaptıkları dedikoduları bile özledim.Kıvrak makbuşu,fingirdek çiçoyu ve inanın fesat aç deveyi bile özledim.Neden bilemiyorum ama çamurlu yollarını,yağmur yağarken etrafa yayılan toprak kokusunu bile özledim.Köyden çıkalı çok olmuştu ama ben neden hala özlüyordum.İnsanın çoçukluk yılları unutulamadığı içinmi?Hayır, neden biliyormusunuz,çünki çocukluğumda yaşadığım o yoksulluğu özlüyorum.Sürekli aklımda.Gözümü kapattığım an o gecekondu evimiz ve içinde yaşanılan mutluluk ama bir okadarda fakirlik geçiyor gözümün önünden.Ben o fakirliğide,gece kondu evimizide çok özlüyorum.!!!!
Yoksulluğunda bukadarı diyeceksiniz ama doğru.babam hiç durmadan çalışır çabalar ama yinede elinde beş kuruşu kalmazdı.İş tutar eleman toplar bir elinde mala bir elinde sıva hiç durmadan çalışır ama yine yok ve yine yok.Aldığı iki üç kuruş oda bakkalın borcuna ve annemin seyyar satıcı borçlarına giderdi.Yine öyle bir gündü.Ben tabanı delinmiş bir ayakkabı ile okula gidiyordum.Arkadaşlarım görmesin diye yürürken dikkat ederdim.Beşinci sınıftayım.Öğretmenimiz "yıl sonu için yani diploma için resim lazım" dedi.Ve gitti.Ertesi gün elinde bir fotoğraf makinesi ile geldi.Herkes çok seviniyordu.Bense sevinemiyordum bile çünki biliyordum bedava olmadığını mutlaka para isticekti.Düşündüğüm gibi oldu."çocuklar resimler için lütfen 4 lira getirin "dedi ve gitti.Ertesi gün herkes sırayla parayı getirip görevli arkadaşa verdi.Bense mahçup bir durumda eve geldim.Babamdan istedim "yok" dedi."Alamadım kızım alınca verirsin "dedi ama bugün son günüydü.Yine öyle mahçup bir şekilde okula gittim.Arkadaşım paraları topluyodu,yanına gittim biraz sohbet ettik.O sırada bir arkadaş gelip parayı onun adına vermemi söyledi.Bende öyle yaptım" buraya koyuyorum parayı "dedim ve çıktım.Meğer toplayan arkadaş ben verdim sanmış ve onun yerine benim adımı yazmış.Ama benim haberim yok.Hoca geliyo" bir kişi eksik" diyo ama kimse üstüne alınmıyo.Çünki hepsi vermiş birtek ben vermemişim.Hoca ise sınıfın yaramaz çoçuklarından şüpheleniyodu.Eline listeyi aldı ve sırayla herkesin ismini okudu,sıra bana geldi"Allahım ne diyicektim vermemiştimki 4liramız yoktu hocam ,nasıl derdim "sıra bana gelince başımı sıranın altına koyup kalemim düşmüş gibi yaptım.Hoca"kardelen "dedi ben yavaş yavaş başımı sıranın altından yukarıya doğru uzattım"verdinmi "bende"e,e,evet hocam "dedim napim artık yapıcak bişey yotu.Tabi haberim yok yanlışlık olduğundan.Neyse hoca" o kişinin yerine ben veriyorum "dedi.Nasıl utandım anlatamam.Arkadaşım listeyi eline aldı ve bize gösterdi listeye baktığımda adımı görünce çok şaşırdım.Kendi kendime "iyikide evet demişim "dedim.Ama o 4 liralık borç diyelim hep içimde kaldı.Keşke hocaya söyleseydim vermediğimi ama napim utanıyordum.Affet beni hocam, affet.
Benim hiç oyuncak bebeğim olmadı.Hep onun özlemi ile geçti çocukluğum.Arkadaşlarımın oyuncak bebekleri vardı.Hep onlara bakar heveslenirdim.Beni evcilik oyunu oynamak için çağırdıklarında koşa koşa giderdim.Ama elimi bile sürdürmezlerdi"benim bebeğim bende kalıcak"derlerdi ve hiç dokunamazdım.Bir gün eve ağlaya ağlaya gittim babamda bir oyuncak bebek almak zorunda kaldı.Artık bir bebeğim vardı oynayabilir dokuna bilirdim ama olmadı.Ablam benden bebeğimi istedi bende verdim gözümün önünde zevk ala ala bebeğimi parçaladı. Neden böyle bişey yaptığını anlamadım.O gün hiç yemek yemedim,arkadaşlarımla oynamadım.Biliyormusunuz daha arkadaşlarıma benimde bir bebeğim var bile diyemedim.Ertesi sabah ormana,anneme odun toplamaya gittim. Odun toplarken küçük küçük kırık çubuklar gözüme çarptı.Onlarıda aldım eve getirdim.Düşündüm ve bunlardan bebek yapabilirdim.Elime aldım,fazlalık yerlerini kestim,şeker poşetlerini aldım bir güzel bu çubukları sarmaya başladım.Bir güzel iplede bağladım.Şahane olmuştu.Arkadaşlarımın yanına gittim elimdede çubuktan bebekler. Hepsi nasıl yaptığımı sordu.Onlarada yapmamı istediler ve birer tanede onlara yaptım.Okadar güzel olmuştuki anlatamam.Oyuncak bebeklerden bile güzel...Kırılsa bile yenisini yapabilrdim.Ben yapıyor ablamsa kırıyordu olsun yine yapardım burda çubuk ve odun çoktu.Hiç oyuncak bebekle oynayamamıştım ama olsun bunlarda işimi görmüştü.Ama hala içimde çocukluğumda oynayamadığım oyuncak bebek özlemi vardı.Ah ah,keşke bikere onunla uyuyabilseydim ve dokunabilseydim keşke...!
Sene 1995 ben ozamanlar 8 yaşındayım.Babam kurban bayramı yaklaştığı için kurban olarak tosun değilde koç kesmeyi tercih etti.Ve gidip şöyle güzel,bığır bığır bitmiş,sinirli bir koç aldı.Ahıra koydu,yemini verdi ve bizi sıkı sıkı tembihledi."Sakın ola ki kapıyı açmayasınız "dedi.Ben yerimde duramadım.Gittim kapıyı açtım.Babam koçu bağlamıştı bir güzel ipini sökmeye başladım.Ama olacaklardan habersizdim.Oysaki çok sevimli görünüyodu zarar vereceğini düşünemedim.Neyse ben bunu yavaş yavaş açıyorum ama koç derin derin nefes alıyodu.ipin sıkı olduğunu düşündüm ve boğulmasın diye dahada hızlı açmaya başladım.Artık açmıştım.Koç kafasını eğdi bana kızgın kızgın bakmaya ayağını sürmeye başladı.Biraz korkuyor birazda bişey yapmaz diye düşünüyordum nede olsa onu ben açmıştım nankörlük yapmazdı dımı,ama düşündüğüm gibi olmadı.Yavaş yavaş koşar adımlarla yürümeye başladım kapıya yaklaştığım an bağıra bağıra fırladım.Ben deli gibi çayırda bir otarafa bir bu tarafa koşuyorum hemen arkamdada deli gibi bir koç.Kızgın sinirli ve burnundan solan bir koç.Ben"anneeeeee,babaaaaaaa "diye bağırıyorum koşmaktan başkada bişey diyemiyorum.Ben koştukça koç dahada sinirleniyodu.Hava birazda yağmurluydu,çayır ıslaktı ayağım kaydı yere düştüm ve işte o an arkamdan hızla gelen koç beni tam hedeften vurdu.Boynuzunu kıçıma bir sapladı neye uğradığımı şaşırdım.Ben yerde koç üstümde kardeş kardeş tepindik durduk.Sonunda annemle babam geldi,ama nafile beni koçun ayağının altından alamadılar.Komşular bi yandan babam bi yandan.Oh be nihayet koçu aldılar üstümden.Bende artık bitmiştim koç okadar üzerimde beni tekmelediki kalkacak halim yoktu.Eve babamın kucağında geldim.İki gün yataktan kalkamadım.Günler geçti kurban bayramı geldi babam da koçu kesmeye gitti.Artık intikam vakti gelmişti babam bir güzel koçu kesti çok mutluydum öcümü artık almıştım.bir dahada koçların yanından bile geçmedim.
Of yinemi anne ya...Annem sabah erkenden kalkmış işini gücünü görmeye başlamış.Elektirik süpürgesinin sesi kafamı ütüledi valla zır zır diye...Of bi rahat yok valla."hadi kızım kalk "dedi meğer erken kalkmasının sebebi sigara tiryakisi olan menşure teyzeymiş.O zamanlar küçük olduğum için evde yanlız kalmiyim diye benide götürdü.yavaş yavaş öte mahalleye geldik, menşure teyze"hele şükür ,iyiki geldin"dedi ve beni sevmeye başladı.Aman Tanrım elleri nede pis kokuyodu öyle.Sanki elleri hep dumanın içinde kalmış gibiydi.Ya o dişlerine ne demeli resmen pas tutmuş kahve rengiydi.Ya ellerine ne demeli ,çatlamış çizgi çizgi olmuş,nasır tutmuş ve çamur içindeydi.O beni seviyor bense tiksiniyordum.İçimden ofluyor pufluyordum resmen.Sıkılmıştım.Annem epeyce oturtuktan sonra"eh hadi bana müsade"dedi oh dedim içimden hele şükür.Artık eve gidebilirdik.Anneme bidaha onunla gitmiceğimi söyledim.Bidahada öte mahalleye ve menşure teyzeye gitmedim.
Çok heyecanlıyım ilk kez blog yazıyorum sizlerin ki gibi olamaz ama inşallah beğenirsiniz.Burda bir genç kızın yaşadığı çocukluk anıları ve bu anıları daha önce kimseyle paylaşmaması ve ilk kez sizlerle paylaşması yer alıyor.Çocukken ürkek ve sessiz bir kızdım tabi birazda utangaç annemden çok korkardım döverdi belkide sessizliğim buyüzdendir.Annem yine her akşam olduğu gibi yatakları sermeye başladı.Ve uyuma vakti gelmişti ben ablamla birlikte uyurdum nedense annem bizi ayırmazdı ve ablamın pis kokusuyla yatağa gömülürdüm.Okadar derin bir uykum vardıki ablamın kokusunu bile duymuyordum.Bendede bi halsizlik bi halsizlik ki sormayın gitsin.Acayipte uykum var karnımda ağrıyo tuvalete gidicem gidemiyorum ablam uyanır diye korkuyorum ve gitmedim uyumuşum.sabah oldu ben uyanamıyorum bişeyler yapışıyo bana ama anlamadım birazda sıcak ablam yatağı ısıtmış sandım ama uyandıktan sonra bide ne görim ben altıma yapmışım ama öyle böyle değil büyük yapmışım.Yataktan kalkamıyorum annem döver diye annem geliyo hadi kalk hastamısın yoksa diye bişeyler söylüyo hastayım dedim ama oda koku içinde annem anladı beni apar topar kaldırdı bide ne görsün yatak berbat peşime koştu saçımdan tuttu ve beni öyle dövdü öyle dövdüki babam zor aldı elinden ama napabilirdim çocuktum olabilirdi çok normal.Ama ogünden sonra ablam benimle yatmadı ve buna sevinmiştim bilerek sıçmadım ama işe yaramıştı.İyiki sıçmışım sefam olsun yoksa o kokarcayka yatmak zorunda kalıcaktım.Yataklar ayrıldı ve ben artık serile serile yatıyordum.
