27 Şubat 2009 Cuma

MUTLUYDUK


Biz doğunun en doğusunda dünyaya geldik.Gözümü açtığımda küçücük güzel şirin bir evimiz vardı.Köpeğimiz karabaş,kedimiz minnoş ve birde tavuğumuz gurke.Annem tavuğumuzu çok severdi o yüzden adını gurke koydu.Gurke hergün yumurtlar bizi hiç yumurtasız bırakmazdı.Biz altı kardeştik ve en küçükleri bendim.Abim ve ablalarım beni hep korur kollarlardı.Gece gökgürlese hepimiz annemle babamın yatağına girerdik.Ne güzel olurdu toplu halde yatmak.Ayak ayağa yanyana koyun koyuna.Ben hep annemin yanında yatardım çok sıcaklardım.Oyun oynamaya gitsek köpeğimiz karabaş bizi hiç yanlız bırakmazdı.Ben en çok kedim minnoşu seviyordum ama oda nankör çıktı.Büyüdükten sonra çekip gitti tıpkı bizim gibi.Bizde o güzelim köyümzü bırakıp bu kocaman şehire geldik.Güzel önü bahçeli iki katlı bir evimiz olmuştu ama o küçük evin yerini tutmuyordu.Oküçücük evdeki mutluluk ve huzur başkaydı.Biz çocuktuk babam ve annem ise gençti.Şimdi ise biz genç onlar ise yaşlı.Ama o evdeki huzur başkaydı.Mutluyduk.

4 yorum:

  1. küçük ev... mutluluk... çok güzel yazmışsın.

    YanıtlaSil
  2. evet canım hayat böle işte acımasız biz büyürken onlar yaşlanıyor bizim yermzi alıyorlar :( bu arada yandaki dünya çok hoş :) sevgiler canım....

    YanıtlaSil
  3. masal gibi.. geçmişe dair hatırladığım güzel ev, huzur falan filan kalmadı aklımda.. neler oluyor bana?

    YanıtlaSil
  4. insan o huzuru,o çocukluğunu bulamıyınca özlüyor .Hele birde mutsuz olursa.Teşekkürler arkadaşlar yorumlarınız için.

    YanıtlaSil