1 Mart 2009 Pazar

İNEK OTLATMAKTAN NEFRET EDERDİM

Çocukken oyun nedir bilmezdik.Hep ahırda anneme yardım ederdim.Daha sonra inekleri alıp otlatmaya götürürdük ben ve arkadaşım iskelet.Artık okadar bıkmıştım ki onları çayırda bırakır kendim arkadaşımla sek sek oyununa dalardık.Hiç umursamazdık.Yine böyle sek sek oyunu oynarken inekler köpeklere yem oldu.Ogünü hiç unutamıyorum çünkü annemden çok dayak yemiştim.Okuldan geldikten sonra bile ders çalışamaz hep inek otlatırdım taki akşam olana kadar.Akşamda ders çalışacak keyfim kalmazdı.Bir gün babam artık bu işle uğraşmak istemiyorum dedi ve evimizi ve hayvanlarımızı sattı.Büyük şehir istanbula geldik.Geldik ama yeni arkadaşlar edinmek okadar kolay olmadı.Ben hala arkadaşım iskeleti özlüyorum.Köyümü, ineklerimi ve inanırmısınız onları otlatmayı ,sek sek oynamayı çok ama çok özledim.Biliyorum artık büyüdük herşey istediğimiz gibi olamaz.Belkide artık sek sek oynayamam ama geç olmadan tekrar gidip görmek isterdim memleketimi.Ve çocukluk arkadaşlarımı tabi evlenmedilerse.Ama şunu anladım insanın çocukluk arkadaşları bir başka oluyormuş.Bu şehirdeki insanlar onlar gibi temiz vede saf değil.Hepsi çok kurnaz.Ya ben yine köyde yaşamak isterdim .İneklerimi alıp dağa çayıra götürmek isterdim.Ama imkansız çok büyüdük be.Keşke çocuk kalsaydım hiç büyümeseydim keşke!....

2 yorum:

  1. bütün insanlık aynı dertten muzdarip sanırım; geçmişe duyulan özlem. Zaten bir zaman sonra yeni insanları hayatımıza katmak o kadar çok zorlaşıyor ki, bir sürü değişkenler oluyor insanlara dair. Belkide daha çıkarcı oluyoruz yaşlandıkça.Bu yüzden özlüyoruz geçmişi, daha saf zamanlardan, arkadaşlıklardan dolayı..

    YanıtlaSil
  2. evet haklısınız.Sanırım sizde geçmişi özliyenlerdensiniz.

    YanıtlaSil