OYUNCAK BEBEK ÖZLEMİ

Benim hiç oyuncak bebeğim olmadı.Hep onun özlemi ile geçti çocukluğum.Arkadaşlarımın oyuncak bebekleri vardı.Hep onlara bakar heveslenirdim.Beni evcilik oyunu oynamak için çağırdıklarında koşa koşa giderdim.Ama elimi bile sürdürmezlerdi"benim bebeğim bende kalıcak"derlerdi ve hiç dokunamazdım.Bir gün eve ağlaya ağlaya gittim babamda bir oyuncak bebek almak zorunda kaldı.Artık bir bebeğim vardı oynayabilir dokuna bilirdim ama olmadı.Ablam benden bebeğimi istedi bende verdim gözümün önünde zevk ala ala bebeğimi parçaladı. Neden böyle bişey yaptığını anlamadım.O gün hiç yemek yemedim,arkadaşlarımla oynamadım.Biliyormusunuz daha arkadaşlarıma benimde bir bebeğim var bile diyemedim.Ertesi sabah ormana,anneme odun toplamaya gittim. Odun toplarken küçük küçük kırık çubuklar gözüme çarptı.Onlarıda aldım eve getirdim.Düşündüm ve bunlardan bebek yapabilirdim.Elime aldım,fazlalık yerlerini kestim,şeker poşetlerini aldım bir güzel bu çubukları sarmaya başladım.Bir güzel iplede bağladım.Şahane olmuştu.Arkadaşlarımın yanına gittim elimdede çubuktan bebekler. Hepsi nasıl yaptığımı sordu.Onlarada yapmamı istediler ve birer tanede onlara yaptım.Okadar güzel olmuştuki anlatamam.Oyuncak bebeklerden bile güzel...Kırılsa bile yenisini yapabilrdim.Ben yapıyor ablamsa kırıyordu olsun yine yapardım burda çubuk ve odun çoktu.Hiç oyuncak bebekle oynayamamıştım ama olsun bunlarda işimi görmüştü.Ama hala içimde çocukluğumda oynayamadığım oyuncak bebek özlemi vardı.Ah ah,keşke bikere onunla uyuyabilseydim ve dokunabilseydim keşke...!